Merhaba aşağıda okuyacağınız öyküyü oğlum Can için 5 yaşındayken uydurmuştum. Nefes o günden sonra bizim için vazgeçilmez bir araç oldu.. Nefesi, sakinleşmek ve yatışmak için tüm yaş çocukları ile kullanabilir, farklı öykülerle siz de nefes ritüelleri oluşturabilirsiniz…
(SDÖ ekibinden Seçil)
Bir zamanlar, ülkelerin birinde, küçük bir çocuk varmış.
(Nerede mesela anne?)
Bu çocuğun bazen bazı dertleri olurmuş.
(Dert ne anne?)
Bazen okulda canı sıkılır, bazen bir arkadaşı istemediği bir şey yapar, bazen anne babasının anlaşamadığı anlar olurmuş..
(Hımm…)
Bir gün çocuk kendini böyle biraz dertli, biraz sıkkın biraz da üzgün hissederken, bahçede bir yürüyüş yapmaya karar vermiş..
(Bizim de bahçemiz var di mi anne?)
Biraz yürüdükten sonra “pişşt” diyen bir ses duymuş..
(Aaaaa..)
Sesi duymuş ama nereden geldiğini bulamamış..
(Ağaçtan olabilir..?)
Biraz daha yürümüş.. Ardından yine bir “pişşşt” sesi gelmiş.. Çocuk bu sefer etrafına iyice bakınınca ona bakan bir çiçek görmüş..
(Çiçek mi?)
Çiçek çocuğa neden böyle üzgün gözüktüğünü sormuş. Çocuk da onu üzen şeyleri bir bir anlatmış.
(Bugün bir arkadaş da beni itti mesela, onun gibi mi?)
Çiçek çocuğa demiş ki, “Benim adım Püf Çiçeği. İstersen her bir derdin için bana üfleyebilirsin. Ben senin üzüntülerini püf eder götürürüm”.
(Hım…)
Çocuk da Püf çiçeğine dertlerini söyleyip söyleyip onu uçurmuş. Uçurmak için ise böööylleee deriiin nefesler alması gerekiyormuş.
(Böyle mi yani?)
Bir süre sonra bir bakmışlar çocukta dert, çiçekte yaprak kalmamış!!
Meğerse Püf çiçeğine üflerken nefes alınca geçmiş çocuğun dertleri… Belki yok olmamış ama çocuk kendini artık daha hafif hissediyormuş..
(:) )
Comments are closed.